Przypominam ze spotykamy sie 10 stycznia zajecia w sali parafialnej przy kosciele. Natomiast 12 stycznia JASELKA w Domu Polskim.
- Przygotuj się do pięknej recytacji inwokacji z “Pana Tadeusza” termin luty. str.78 w podreczniku
- Cw. 3 strona 80
- Wiadomosc odnosnie pisemnego konkursu, wyslany email. Dla wszystkich chetnych.
Na dzisiejszej lekcji wirtualnej:
Temat lekcji: Opowiesc o krainie Adama Miciewicza, czyli “Pan Tadeusz” wprowadzenie. Analiza Inwokacji o co tam chodzi?
Notatki do zeszytu:
Epopeja narodowa- wielowatkowy utwor, pisany wierszem o losach bohaterow na tle wydarzen historycznych.
Inwokacja-(łac. invocatio – wezwanie) rozbudowana apostrofa otwierająca utwór literacki, w której zwykle autor zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego patrona z prośbą o natchnienie, pomoc w tworzeniu dzieła.
„Inwokacja” otwierająca poemat epicki Adama Mickiewicza, zatytułowany „Pan Tadeusz”, jest jednym z najbardziej znanych utworów polskiej literatury. Przedstawia obraz ojczystego kraju, przedstawiony z perspektywy emigranta, poszukującego bezpiecznego azylu za granicą. Mickiewicz rozpoczyna opowieść o krainie swojego dzieciństwa od zwrotu do rodzinnej Litwy i Matki Boskiej.
O czym mówi Mickiewicz w inwokacji?
W “Inwokacji” w “Panu Tadeuszu”, która otwiera poemat, pojawiają się wątki biograficzne. Narrator kilka razy odnosi się do Maryi, w tym Matki Boskiej Ostrobramskiej. Mickiewicz wspomina swoje cudowne ozdrowienie, gdy jako dziecko ofiarowany został w jej opiekę, co jest odniesieniem do prawdziwego zdarzenia.
O czym mówi Mickiewicz w inwokacji?
Inwokacja – Wikipedia, wolna encyklopedia
Inwokacja (łac. invocatio – wezwanie) – rozbudowana apostrofa otwierająca utwór literacki (zazwyczaj poemat epicki), w której zwykle autor zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego patrona z prośbą o natchnienie, pomoc w tworzeniu dzieła.
Czego dowiadujemy się z inwokacji?
– W Inwokacji i Epilogu dowiadujemy się o naratorze , że jest emigrantem, tęskniącym za ojczyzną . Chociaż w wyobraźni chce znów zobaczyć ukochaną Litwę (Inwokacja) wracając pamięcią do lat dziecinnych.
Interpretacja Inwokacji
W pierwszych wersach utworu, narrator ukazuje miłość do ojczystej Litwy. Postrzega swój kraj lat dziecięcych jako miejsce święte, pozbawione jakichkolwiek wad. Sięga do renesansowych korzeni polskiej kultury, z których wywodzi się niezwykłość tworzonej w języku polskim literatury. Ojczyzna jest dla narratora największą wartością, która w codziennym życiu często zostaje pomijana.
Wielu Polakom łatwo przychodzi poszukiwanie wad ojczystego kraju. Człowiek nie docenia czegoś, co cały czas jest dostępne. Litwa zostaje przedstawiona w podobny sposób, jak zdrowie we fraszce Kochanowskiego („Ślachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz”). Dopiero utrata ojczyzny sprawia, że w pełni zaczyna się doceniać jej piękno i wyjątkowość. Narrator doświadczył emigracji, dlatego zdaje sobie sprawę z jej konsekwencji – osamotnienia i nostalgii. Poemat ma na celu ukazanie Polakom piękna ich ojczyzny w czasach świetności. W ten sposób, Mickiewicz chciał zmotywować rodaków do walki o odzyskanie niepodległości po upadku powstania listopadowego.
Kolejna apostrofa jest skierowana do Matki Boskiej. Narrator przywołuje koncepcję Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, która została zapoczątkowana przez Jana Kazimierza Wazę w XVII wieku. Było to związane z ostatecznym odparciem szwedzkiego natarcia, uznanym za cud, ratunek zesłany Polakom przez samego Boga za pośrednictwem Matki Boskiej. Narrator jest człowiekiem głęboko wierzącym, dostrzegającym obecność stwórcy w codziennym życiu. Nie jest chłodnym racjonalistą, ale typowym romantykiem, człowiekiem wrażliwym na piękno natury oraz istnienie pozaziemskiej sfery rzeczywistości.
Narrator przywołuje wydarzenie z własnego życia, kiedy dostrzegł boską opiekę. Jako dziecko, był bliski śmierci, matka straciła nadzieję na uratowanie syna. Jego życie zostało powierzone Matce Boskiej, która pozwoliła mu wrócić do zdrowia. Narrator, będący na granicy życia i śmierci, dzięki interwencji Maryi był w stanie na własnych nogach pójść do świątyni i podziękować za ratunek. W utworze pojawiają się trzy najważniejsze dla Polaków wizerunki Matki Boskiej – częstochowski, ostrobramski i nowogródzki. Narrator powierza wszystkie swoje troski Maryi, widzi jej opiekę nad ojczystym krajem. Jest przekonany, że Matka Boska pozwoli mu powrócić z emigracji do Polski, a całemu narodowi – odzyskać niepodległość.
Narrator z niecierpliwością oczekuje, aż postawi stopę na rodzinnej ziemi. Do tego czasu pozostają mu jedynie wspomnienia i wyobrażenia ojczystych stron. Dopóki musi przebywać na obczyźnie, prosi Matkę Boską, aby chociaż na chwilę pozwoliła mu ujrzeć litewski krajobraz oczyma swojej duszy.
W ten sposób rozpoczyna się opisowa część „Inwokacji”. Narrator przedstawia piękno stron, gdzie spędził beztroskie lata dzieciństwa. Posługuje się licznymi środkami stylistycznymi, aby oddać niezwykłość litewskiej natury. Odwołuje się do zmysłu wzroku, jak zapowiada w pierwszej strofie („Dziś piękność twą w całej ozdobie widzę i opisuję bo tęsknię po tobie”). Przypomina sobie leśne pagórki i zielone łąki, które rozciągają się nad błękitnymi wodami Niemna. Litewskie pola przypominają mu obraz, który zdobi złoto pszenicy oraz srebro żyta.
Narrator tworzy ciepłą, bezpieczną wizję ojczystego kraju, który przywodzi na myśl wyidealizowane dzieło sztuki, a nie prawdziwe miejsce na mapie świata. „Inwokacja” to zapowiedź tematyki całego poematu. Wprowadza czytelnika w sferę sacrum, do której dla narratora należy cała Litwa. Odizolowany od ojczyzny, prosi Matkę Boską o wsparcie, które pozwoli mu przetrwać na emigracji. Z całego utworu bije ogromny szacunek do rodzinnej Litwy, która staje się prawdziwą krainą szczęśliwości.
Posluchaj pieknych recytacji ponizej.
Daniel Olbrychski-“Litwo ojczyzno moja”https://youtu.be/OkvefEE6vN0
https://youtu.be/6J9om4jfov8?si=u3hYylthANVx_VE3
INWOKACJA – PAN TADEUSZ – DO NAUKI DLA WZROKOWCÓW